Modifiye Taksi Değil, Kimliksiz Ulaşım!

Bazı geceler şehirde gezerken kafamı çevirip bir taksiye bakıyorum ve kendi kendime soruyorum:

“Bu araç gerçekten bir taksi mi?”

Ne plakası net okunuyor, ne içindeki kişi belli. Egzozundan çıkan sesle uykusu kaçan bir mahalle, tavanında dönen LED ışıklarla sokakta festival havası…

Ne gariptir ki hepsi “taksi” adı altında hizmet veriyor.

Taksi dediğin şey, güven demektir. Tanımlı bir sürücü, sabit bir ücret, bilinen bir güzergâh.

Şimdi ise karşımıza çıkan bazı araçlar, sanki film setinden fırlamış gibi. Ne taksi lambası açık, ne sürücü tanıtım kartı asılı.

İçeri biniyorsunuz, size bakan kişi şoför mü, araç sahibinin yeğeni mi, yoksa ehliyetsiz bir maceraperest mi, belli değil.

Hizmet anlayışı mı?

O da kaybolmuş. Bazı araçlar, taksi plakası taşımaktan çok, gece başka amaçlara hizmet ediyor izlenimi veriyor. Uygulama dışında çalışıyorlar, güzergâh sorgusuz, ücret sabit değil. Sormaya kalksanız, ya sinirle karşılaşıyorsunuz ya da sessizlikle.

Şunu sormak gerek:

Kim bu araçları denetliyor?

Kim bu plakaları gerçekten taşıyor?

Ve en önemlisi, kim bu araçlara binmeye cesaret ediyor?

Ben, yılların yolcusu olarak, artık bir taksiye binmeden önce iki kez düşünüyorum. Çünkü içeri girdiğimde neyle karşılaşacağımı bilmiyorum. Yasal olanla yasa dışı arasındaki çizgi, bu modifiye taksilerde silinmiş durumda.

İçinde karartılmış camlar, yüksek müzik, adres bilmeyen bir sürücü ve kayıtsız bir rota varsa —

Bu artık bir ulaşım değil, sadece “araba”dır.

Ve ben o arabaya binmek istemiyorum.

Taksi, bir kültürdür. Şoförüyle selamlaştığın, radyoda hafif bir müzik eşliğinde yolculuk yaptığın, yeri geldiğinde dertleştiğin bir şehir değeridir.

O değeri kaybetmeyelim.