Nöbetçi Eczaneler
Bu Millet soğanı yumruklayıp yemesini bilir!
Hem de gayet iyi bilir.
Ayrıca, cücüğüne de bayılır! Fakat son birkaç yıldır yaşadığı aşırı gelir kaybı yüzünden soğanı yiyecek güç ve takat mi kaldı Millet’te?
En büyük banknotumuz (kağıt paramız) olan iki yüz Lirayla iki, üç yıl öncesine kadar iki çuval (altmış kilo) kuru soğan alınırken, şimdi sekiz kilo kuru soğanı zor alır olduk.
O soğan ki, sofralarımızın vazgeçilmezi ve her yemeğimizin de olmazsa olmazıdır.
Kırk yıl düşünsem, acı soğanı almakta bu kadar zorlanacağımız aklımın ucundan geçmezdi.
Gelin görün ki bunu da gördük.
Bu Memleket’te soğanın kilosunun yirmi beş, otuz Liradan satılıyor olması, üzerinde yaşadığımız bu verimli topraklara züldür. Soğan ithal ediliyor olması ise daha da büyük züldür.
Buğday ambarıyız diye övünürken buğdayı ithal eder olduk.
Girdi maliyetleri nedeniyle tarlalarımız yeterince ekilmediği (daha doğrusu ekilemediği) için nohutu, mercimeği, kuru fasülyeyi, patatesi vd. ithal eder hale geldik.
Bugünkünün üç, dört katı kadar hayvansal ürün elde etme potansiyeline sahipken, ete, süte, peynire hasret kaldık.
Üç tarafı denizlerle çevrili bir Ülke’de balığı bile rüyamızda görür olduk!
Hiç kimse kusura bakmasın! Bu Ülke insanı bunları hak etmiyor.
Ülkemizde (maalesef!) tarım da, hayvancılık da dibe vurmuş durumda.
Bir ülkenin her şeyi dibe vurduran tarım ve hayvancılık politikası mı olur?
Onu, bunu suçlamakla sorun mu çözülür?
Ucuzluk istiyorsan üreteceksin arkadaş!
Üretmek için de akla ve bilime dayanan gerçekçi bir politikan olacak.
Lafla peynir gemisi yürümüyor çünkü.
İnsanımızın bir kilo ucuz kıyma alabilmek için kuyruklarda ömür tüketmediği ve çocuklarımızın ete, balığa, süte, peynire hasret kalmadığı mutlu ve müreffeh bir Türkiye özlem ve dileğimle esen kalın!