Nöbetçi Eczaneler
13-14 yaşlarında kuğu gibi, uzun…
Yüzü gözü bir içim su…
Pırıl pırıl bir genç kız…
Elinde mikrofon, Fransızca duygusal bir parça seslendiriyor…
Rus uyruklu, sanırım…
Dinlediğiniz anda kendinizden geçiyorsunuz…
Sesi ile üç, bilemediniz, dört farklı tonda geçişler yapıyor…
Doğadaki kuşlardan en güzel ötenleri toplayıp koro haline getirseniz dahi yetersiz …
Ağzını açar açmaz sizi etkiliyor…
Daha ilk ezgisinde…
Karşınızdakinin eşsiz bir varlık olduğunu hemen anlıyorsunuz…
Gözlerim dolu dolu oluyor…
Bu güzellik ve eşsizlik karşısında…
İmrenmeyle, kıskanmayla, hayranlıkla karışık bir duygu…
Karşınızda, tasvir edemediğiniz bir şey var…
Sizi derinden etkileyen, tanımlayamadığınız bir şey…
Sanki ilahi bir elçi gibi…
Yaratıcıma sitem ediyorum..!
Eşit yaratmadığı için…
Bazı insanları üstün yeteneklerle yarattığı…
Bazı insanları da her bakımdan yokun yoksulu bıraktığı için…
Bazı kişileri meleklere öptürdüğü için…
Ve bu güzellik karşısında ağlamadan duramıyorum…
Tam da bu karmaşık duygular içinde isyanımı beslerken…
Videonun altındaki yorumlara göz atıyorum…
Meleklerin sesini alan bu genç solistin hayat hikayesinin, çok kısa bir özetine…
Çok küçük yaşlardan itibaren annesinin fiziksel şiddetine maruz kaldığını..!
3 yaşındayken köprücük kemiğinin kırıldığını..!
Karlı sokağa terk edildiğini..!
Bir süreliğine koruyucu ailede kaldığını, onların da yetimhaneye bıraktığını..!
Sonrasında iyi kalpli bir ailenin sahiplendiği hayat hikayesini…
Bu bilgileri edindikten sonra,
utanmamın dayanılmaz ağırlığını yaşıyorum.
Hem yaratıcıya karşı…
En çok da bu genç kıza karşı..!