Nöbetçi Eczaneler
Şimdiki yeni nesil, Z kuşağı. Niye Z kuşağı derler onu da anlamış değilim!
Sanırım Zottirikten türetilmiş(!)…
Her bir evladımızı prens ve prensesler olarak yetiştirdik.
Peki ya hizmetçileri kim olacak?
Öyle ki, kendi kişisel ihtiyaçlarını karşılayacak yetenekten yoksun, güvensiz, atıl bir kuşak…
Ebeveynler olarak şikayet etme lüksümüz var mıdır sizce?
“Tarlaya ektim soğan bitmedi, yedi doğan…”
Yani ektiğimizi mi biçiyoruz, yoksa doğanlar yediği için mi soğanlarımız çıkmıyor!?
Doğanlar, eğitim ve öğretim sistemimiz olmuyor mu?
Öğretimin yüzeysel geçildiği, ezber, teorik eğitimin ağırlık verildiği okullarda, çocuklarımız nasıl beceri geliştirebilirler?
Üstelik arkasında önünde dolanan fedakar anneler(!) oldukça…
“Anne acıktım.
Anne susadım.
Anne telefonum nerede?
Anneee, anneee, anneee…”
Eskilerin anneleri gibi niye olamadık?
Kendi annelerimizi niye rol, model alamadık?
En azından eski kuşak, “Saldım çayıra
Mevla’m kayıra” modundaydı.
Bu çayırda sağ kalanlar hayata tutunmuş olarak büyüdüler.
Zorluklara göğüs germeyi öğrendiler.
Psikoloji, depresyon gibi kavramlardan uzak.
“Canım sıkılıyor” mazeretleri dahi söylemeden, söylenmeden..!
Peki bizler böyle büyürken kendi çocuklarımıza niye faydamız olmadı?
Niye mi?
Çünkü güvenin kozasından çıkmasına yardım etmenin yanlış olduğunu bilmediğimiz için…
“Gak” dedi yemeği hazır oldu!
“Guk” dedi kaşık ağzına sokulduğu için.
Yemesine, içmesine, giyimine, uykusuna, her şeyine müdahale edildiği için..!
Arkamızda, sudan çıkmış balık misali, hazırcı, çabalamak istemeyen bir nesil bıraktığımız için..!
Maydanozun ayıklanmasının ne anlama geldiğini bilmeyen prensesler,
çöpünü dökmeyi düşünemeyen prenslerden oluşan bir nesil..!
Okuyan ancak hiç bir hayat deneyimi olmayan,
iş hayatına atılamayan,
kısa yoldan zenginlik hayali kuran,
o hayali de iki gün sonra son bulan,
bunalımlı gençler topluluğu…
Çok üzücü..!