SOHBET KÖŞESİ: TOPLUM DÜZENİNİ SAĞLAYAN DİN GERÇEĞİ

Din; Toplumun disiplinini sağlayan ilahi bir kanundur.

Yüce İslâm dini ise son din, gerçek dindir.

Tarihimiz içerisinde İslamiyet’in, seçkin ve etkin bir yeri vardır.

Bayramlarda, kandillerde, cumalarda, teravihlerde insanlarımız yüz-yüze,

göz-göze bir araya gelmenin, kaynaşmanın heyecanını yaşamıştır.

Çağlar; Mevlit – mevlit, kandil-kandil bütünleşen Türk insanının din kardeşliği tezahürleri ile aydınlanmıştır.

Son asrın buhranı, insanları aynı inançta, aynı heyecanda birleştirememe başarısızlığıdır.

İnsan; Aklı, duyguları, kaprisleri olan bir varlıktır.

Türk insanını savaşta ve barışta birleştiren fikir yüce İslâm dinidir.

Din bir lüks değildir.

Din hayatın içindedir. Yaşanan, davranışlarımıza ölçü olan, emir veren bir disiplindir.

“Namaz insanı her türlü edepsizlik ve kötülüklerden men eder.” Ayet-i Kerimesi bunun ifadesidir.

Yine: “Yalan söyleyen ve yalan (gibi kötülük) ile amel eden kimse (Oruç tutuyorum zannederek boşuna aç kalmasın!) onun yemeyi ve içmeyi bırakmasına Allah’ın fazla ihtiyacı yoktur.” Hadis-i Şerifi de, ibadetlerin bir hikmetinin de insanın ahlâkını yüceltmek olduğunu teyit etmektedir.

Din, birlikleri oluşturan bir güçtür.

Din birliği; İnsan topluluklarını millet haline getiren, onu diri ve ayakta tutan en önemli kaynaktır.

Hiç kimse bu disiplinin dışında değildir.

Din, konuşurken, alışveriş ve görev yaparken, çalışırken, askerin, sivilin, işçinin, patronun, esnafın, tüccarın, amir ve memurun kısaca herkesin ruh enginliğinde duyması ve yaşaması gereken prensiplerdir.

Başka bir deyişle din; Camide ve seccadede bırakılan bir konu değildir.

İşçiyi daha verimli, öğrenciyi daha çalışkan, halkı kanunlara karşı daha saygılı, piyasayı daha güvenli yapan faktörlerden biri de dindir.

Dine saygılı toplumda cinayet, karaborsa, kanunsuz fiyat artışı, adam kayırma, rüşvet, zimmet, kanunlara karşı isyan yoktur.

Bunlar dine karşı saygısı azalmış toplumlarda kolayca filizlenen sosyal hastalıklardır.

Kötülükler ve suçlar; Polisin, jandarmanın görmediği yerde işlenirler.

Herkesin başına bir polis dikme İmkânı yoktur.

Bu disiplin, kalplere yerleştirilen sorumluluk ve din şuuru ile kolayca sağlanır. Öyleyse din eğitimi ve disiplini, suçların önlenmesi bakımından kanunlara yardımcıdır.

İslâm dini; Gerici, tutucu değil, itici bir güçtür.

İslam dini; “İki günü birbirine eşit olan aldanmıştır” diyen, çalışmayı ibadet sayan, “hizmetçi ile efendiyi aynı sofraya oturtan”, “işçinin ücretinin teri kurumadan verilmesini” emreden, kul hakkını hak sahibinin affına bırakan, toplumun içinde ona yön veren, yücelten, yükselten bir dindir.

Dindar millet çalışkandır.

Fabrikasını kendisi kurar. Makinesini, ilacını, silâhını kendisi yapar. Madenini, petrolünü kendisi işletir.

O halde gerçek din, gerçek Müslümanlık; aydınlıktır, ışıktır, yeniliktir, medeniyettir.

Din, Toplumu ayakta tutan sosyal bağdır.

Tarihî zamanlar içerisinde okulun, yolun, ışığın girmediği yurt köşelerinde insanımız dinin bağlayıcı, düzen verici otoritesi ile ayakta kalabilmiştir.

Türk insanı, büyük çilelerden, tecrübelerden geçmiştir.

“Halkımız arasında hâlâ “yetim malı” dokunulmaz şeydir.

Başkasının ırzı kendi ırzımızdır.

Başkasının malı “Kul hakkıdır” diye korunmuştur.

Tarih boyunca devletin himaye edici elini her zaman yanında göremeyen insanımız; Türklüğü’nü bu sayede koruyabilmiş, hayatını böylece sürdürebilmiştir.

Tarihimizde ölüyü soyan, güçsüze saldıran, devlet malını yağmalayan örnekler yoksa bunu da Müslümanlığa borçluyuz.

Kul hakkını, Allah’ın engin affediciliğinin dışında bırakan prensip, tarihimizi maddeci ve yağmacı bir tarih olmaktan kurtarmıştır.

Tarihimizde, insan insanın kurdu değildir.

İslâmiyet’in güçsüzlere, kimsesizlere uzanan sosyal yardım ve dayanışma müesseseleri; Sadece vatandaşları değil, en yakın akraba ve komşudan başlayarak bütün insanlığı kapsayan geniş kardeşlik müessesesini kurmuştur.

Müslümanlığın sosyal dayanışma ve yardım kurumları, zekât ve sadakadan ibaret değildir.

Doğan her çocuk toplumun teminatı altındadır.

Bu; Aidatsız, başvurmasız, karşılıksız toplu sigorta demektir.

Böyle teminat ancak Müslümanlıkta vardır.

İlaç bulamayan hastadan, açlıktan kıvranan yoksuldan en yakından başlayarak çevre-çevre bütün toplum sorumludur.

’’Komşusu aç iken tok uyuyan bizden değildir,” Hadis-i Şerifi bu konuda en güçlü prensibi koymuştur.

İslâmiyet’te ölçü madde değildir.

“Ferdi cemiyetin kurdu” yapan anlayış, ihtiyar dünyamızı çeşitli blokların çıkar kavgalarının insafsız arenası yapmıştır.

Vicdanları sarsan endişe, değer hükmü “madde” olan düşüncenin tahribatıdır.

Ölçü madde olursa, evlat ana babayı menfaati olduğu müddetçe sever.

Tüccar müşteriyi çıkarı olduğu için aldatır.

Asker cephede menfaati varsa savaşır.