Nöbetçi Eczaneler
Sık sık sorardım bu soruyu kendime. Ne zaman?
Genç iken, kanım deli gibi dolaşırken bedenimde ve şehrin sokaklarında.
Babamın parası yoktu, aileden kalacak miras yoktu, satıp savacağımız mal mülk, tarla, bahçe de yoktu!
Sorar idim o zamanlar bu soruyu kendime özellikle.
Hele hele lise bitip de karneyi aldığımızda içimdeki ses baya yükselmiş çoğunlaşmıştı, çabuklaşmıştı, dört başlı ejderha, ağzından alev çıkan bir zümrüd ü ankaya dönüşmüştü!
Herkes artık bu soruyu soruyordu;
“Gelecekte kendini nerede görüyorsun bayım?”
“Nezaketinize kurban olayım” diyordum ama “Ulan bir gelecek mi hazırladınız da hangisini beğeneceğimi mi soruyorsunuz?” diyemedim!
Sade ve bizzat ben değildim bu yaban sorunun muhatabı.
Sınıf arkadaşlarım, öğretmenlerim, akrabalar, aile fertleri sanki herkes el ele vermiş bu sorunun cevabını arıyorlardı.
Benimle değillerdi ama bende aradıkları bir gerçekti.
Şöyle bir düşündüm çok ve uzun zamandı bu.
Bir hayli zaman aldı ama beni yormuyordu, sonuçta düşünmekten kim yorulmuştu ki ben yorulacaktım. Elimde altın bileziğim var mıydı?
Yoktu.
İmkansızlıkların varlığında tek sevincim sahip olamadığım mutsuzluklardı.
Sahi ben gelecekte kendimi nerede görüyordum?
“Gelecekte kendini nerede görüyorsun bayım?” dedim oğluma.
“Bilmiyorum.” dedi.
“Kader beni nereye götürürse orada.” dedi.
Üzülmüştüm ve bir kez daha pişman olmuştum.
Benim gibi bir adamın oğlu gelecekte kendini bir yerlerde, bir şeylerle uğraşırken göremiyordu!
Bu oğlumdan çok benim hatamdı. Oysaki onlarla sürekli konuşup, gelecekle ilgili planlar yapmalarını, yaşadıkları hayatta bir duruşları olması gerektiğini, bir yaşam planlarının en önemlisi bir hedeflerinin olması gerektiğini öğretlemiştim.
Üzüntüm hiç bir şeyi değiştirmeyecekti!
Her şey olacağına varacak, su akacak yolunu bulacaktı.
Onlar da haklıydı.
Yeni nesil her şeyi artık deneme yanılma yöntemi ile öğrenmesi gerektiğini biliyor,
çünkü şartlar buna hazır, her türlü imkanları var .
Onlar yaşamasında ben mi yaşayayım bu hayatı!
Hedefsiz, yaşam amacı olmayan insan, rotasız kaptana, yelkeni rüzgara teslim etmeye benzer.
Rüzgârın önündeki yaprak misali, nereye gideceğinizi bilemez savrulup gidersiniz.
Pekala bayım, sen gelecekte kendini nerede görüyorsun?
En kalbi duygularımla sizleri selamlıyorum. Geleceğe dair umutlarınız varsa hala, lütfen onu kaybetmeyin.
Çünkü elimizde bir tek o kaldı…