TOPLUMSAL UTANÇ

Gürcistan’ın Kazbegi şehrinde bir ailenin oğlu diğer ailenin bir ferdini öldürüyor…
Bunun üzerine pişmanlıklarını göstermek için sülalenin tüm erkekleri mağdur olan ailenin önünde hep birlikte diz çöküp af diliyorlar…
Videoyu izleyince etkilenmemek elde değil…
Suç işleyen kişinin babası dizlerinin üstünde içtenlikle ağlıyor…
Çocuğunu kaybeden baba da aynı acıyla aynı hassasiyetle, yere diz çöken babayla ortak bir etkileşimle konuşmadan el işareti yaparak ayağa kalkmalarını söylüyor…

Ayağa kalkan baba, oğlunu kaybeden babaya sarılarak acısına ortak oluyor…
İlk kez böyle bir geleneğe tanık oldum ve iftihar ettim…
Çünkü UTANÇ duygusu yalnızca kişisel bir başarısızlık olmayıp, o kişinin ailesinin ve de sosyal çevresinin de başarısızlığıdır…
Her ne kadar kişisel özgürlük kişiyi bağlasa da birey sorumluluk alırken ailesini ve de içinde bulunduğu topluma karşı da sorumludur…
Umarım kendi ülkemizde de yaygınlaşır…

Esas temennim hiç kimsenin yaşamdan kopartılmamasıdır…
Öyle bir şey olduğu zaman da bu hareketi gösterebilme vasfında olmak…
Son zamanlarda çocuk ve de genç cinayetlerinde patlama yaşandığına hepimiz tanıklık etmekteyiz..!
Öyle ki kendi halinde yolunda yürüyen kişilerin dahi hayattan koparıldığını duyuyoruz..!
Anne ve babaların, sosyal medya üzerinden hak aradıklarını üzülerek görmekteyiz…
Çünkü mağdur olan aileler hukuksal süreçten memnun kalmadıkları gibi, cinayet işleyen ferdin ailesinin de hiçbir pişmanlık göstermemesi gibi dirençleriyle karşılaşmaktalar…
Bu durum, mağdur ailenin acısını dahi yaşamadan hukuk savaşı vermeye zorlamaktadır…

Kişisel sorumluluğu toplumsal sorumlulukla bütünleştirdiğimiz zaman toplum olma bilincine yükselmiş oluruz…
Aksi halde bir gün kişilerin kendi adaletlerini kendileri sağlayacağı anarşist düzenin doğması kaçınılmazdır…