Nöbetçi Eczaneler
İnsan olarak kendi kendimizi analiz edebilir miyiz?
Diğer insanlara gösterdiğimiz gibi, kendimize karşı da maskelerimiz yok mudur?
Üstünü kapattığımız, kendimize dahi itiraf edemediğimiz zayıflıklarımız..!
İnsan olarak kalmanın her daim güçlü görünmek olduğu dayatması nedeniyle…
Oysa insan olmak, zayıflıklarımızı, eksikliklerimizi, kusurlarımızı, acılarımızı kabullenmekle başlamaz mı?
Ancak sistemin dayatması maalesef böyle değildir.
Kişi çaresizliğini gizledikçe değer görmektedir…
Çünkü bizlere empoze edilen budur.
Düştüğünüz zaman canınız acısa dahi, “Acımadı ki..!” diyebilme dayatması…
Parmak uçlarında dans eden balerinin tırnağına kadar yaşadığı acıyı görmezden gelmesi dayatması…
Oysa biz insanların kas iskelet, sinir sisteminden oluştuğu unutulur…
Duygusal bir varlık olmamız türümüzün defosu olarak sunulur.
Şiirimle devam edeyim…
KİM GÖREBİLİR..?
Savaş alanı olan ruhumu
Sessiz isyanlarımı
Bastırdığım fırtınalarımı
Hançerlenen yüreğimi
Kim görebilir?
Kayboluşlarımı
Kendimi teselli etmek için
Bulduğum mazeretlerimi
Zayıf görünmemek için
Çeşit çeşit dalaverelerimi
Kim görebilir..?
Yalnızlığıma yağdırdığım
Sahte övgülerimi
Ruhumun derinliğinde
Tozu alınmamış
Üzgün göz bebeklerimi
Kim görebilir..?
Acıyı bastırmak için
Rüyalara daldığımı
Çaresizliğin üstünü
Sessizlikle örttüğümü
Kim görebilir..?
Kim görebilir kim
İçimde taşıdığım
Düşüncelerimin ağırlığını
Yağmurun rengini
Ruhumun delirdiğini
Kim görebilir..?