Nöbetçi Eczaneler
Olaylara üçüncü bir göz olarak bakmaz mıyız?
Özellikle de kötü bir olay yaşanmışsa…
Sanki o olay bizim başımıza hiç gelmeyecekmiş gibi…
Sadece izleriz…
Oysa, yaşanan olayların bizlerin de başına gelmesi an meselesidir…
Fakat algı, bundan çok uzaktaymışız gibi algılamamızı sağlar…
Aynı şekilde iyi bir olay vuku bulduğunda aynı algı bizimmiş gibi davranır…
Örneğin kötü olay olarak trafik kazasını ele alalım…
Her taraf paramparça cam kırıkları, üşüşen kalabalık ve
kazazedenin şok veya baygın halleri…
Üçüncü göz, bu tabloya bakıp geçer. En ufak bir empati göstermez. Kendi başına da gelebileceğini kabullenmez…
Ölümler için de durum aynıdır…
Katıldığınız cenaze evinde, üçüncü bir göz olarak bulunursunuz…
Sizin veya yakınlarınızın da başına geleceğini düşünmezsiniz …
Hatta bazen karşı tarafa acıma hissiyatı duyarsınız…
Sanırsınız ki sizin hayatınız her daim süt liman kalacak…
Ama işler öyle işlemez…
Hayatın acımasızlığı sizi bir şekilde yakaladığında bu sefer izleyici rolü bir başkasında, dövünme sırası sizdedir…
Medyada veya çevrenizde karşılaştığınız iyi bir durumla, üçüncü göz hemen hayallere dalar…
Bu yaşanan güzellikleri kendisine mal eder…
Başarı hikayelerini duyan, hemen her insan bu süreci kendisinin veya yakınının yaşayacağı hayalini kurar…
Başka bir örnek verecek olursak evlilik hayali, hemen hemen her insanın bir hayalidir…
Ancak boşanma eylemi için aynı algılamadan uzaktır…
“Bir hayalim var boşanmak için evleniyorum”, demez insan…
Çünkü boşanma eylemi istenmeyen bir durumdur…
Olumsuz bir durum…
Kaza gibi, ölüm gibi…
Peki, her kaza ve her ölüm vakalarını duyduğunda ızdırap çekerse insan ya da yapılan her eziyeti yüreğinde hissederse ne olurdu acaba?
Sanırım bu durum, kişinin yaşam süresini kısaltırdı, diye düşünüyorum…
Peki yaşam süremiz kısalmasın diye hep böyle olaylara donuk bir şekilde mi bakacağız..?
İzleyici kitlesi olarak..!
Hiç mi empati yapmayacağız..?
Bizleri insan yapan hissiyatlarımız ne olacak..?
Küçük de olsa, yapabileceğimiz bir yardım, hiçbir şey yapamasak dahi, saygı duyup başkalarını rahatsız edici sohbetleri yapmamak, yeterli olacaktır…
Bu nedenle Ernest Hemingway eserinden bir cümle aklıma geliyor.
“Çanlar kimin için çalıyor diye sorma, çanlar senin için çalıyor…”
