MUTLULUĞUMUZ KATLEDİLİYOR..!

Mutlu olun diye öğütler alıp dururuz…
Birbirimize mutluluklar dileriz…
Dua ettiğimiz zaman, ilk önce sağlık, sıhhat ve yanında mutluluk temennisi vardır…
Mutlu olunmayan bir yaşam, yaşamdan sayılmaz…
Mutluluk ötelenmez, ertelenmez…
Peki peki, anladık..!
Nasıl mutlu olabiliriz?
Birileri çıkıp da onun formülünü, tarifini veremez…
Nasıl, nasıl, nasıl..(?)
Sonra şunu söylerler…
Mutlu olmak küçük şeylerde, anda saklıdır…
Kimileri çıkar, mutlu olmak kendinizde saklıdır der…

Kendini sevmekte…
Sevgi, kuşun kanadında…
Derler de derler…
Öyleyse ben de size şunları söyleyeyim…
Kendimi seviyorum, küçük şeyleri seviyorum, hayvanları, kuşları, doğayı…
Eşeğin anırmasını, patoz makinesini, samanın sarısını…
Çocukların mahalle arasında bağıra çağıra oyun oynamasını…
Güzel bir yemeğin kokusunu…
Cumartesi sabahı, saat dokuza kadar uyumayı…
Üstüne yaptığım, kızarmış ekmekli kahvaltıyı…
İkindi çayına batırdığım petit beurre bisküvitimin ağzımda dağılmasını…
Her dalı salkım çiçek açmış limon ağacını…
Bir dostla yaptığım, sohbeti…

Çatımın altında yuva yapan güvercinin guguklamasını…
Ama işte ama, mutlu olamıyorum yine de..!
Niye mi?
Ülkemdeki hayvanlar sopalarla dövülüyor, diri diri gömülüyor diye..!
Çocuklar tecavüz edilip, bıçaklanıyor diye..!
Kadınlar kırk satırdan geçiriliyor diye..!
Çıldırmış çoban elindeki taşla keçisinin başını eziyor diye..!
İki yaşındaki kızını taciz eden kavat adam yüzünden..!
Geleceği çalınan gençler yüzünden..!
Babam yaşındaki amcanın, trafik ışıklarında mendil satması yüzünden..!
Komşumun tenceresinde taş kaynatması yüzünden..!

Gökteki yağmurun küskün, artık yağmıyor olması yüzünden..!
Ben kendi seramda ne kadar mutlu olabilirim, a dostlar..(?)