ŞAKA MISINIZ SİZ?

Başlığa bakıp da güzel şeyler anlatacağımı sanmayın lütfen.
Çünkü herkesin yaşadığı veya tanık olduğu kâbustan bahsedeceğim…
Orantısız güçten..!
Savaştan..!
Yıkımdan..!
Kıyımdan..!
Adaletsizlikten..!
Bir soykırımdan..!
Ve bütün bunlara yönelik
Sessizlikten..!
Gazze’den..!

Hepimizin de bildiği gibi Gazze işgali son sürat devam ediyor…
Hatta İsrail hükümeti hızını alamayıp İran’a da bombalarını fırlattı…
Oradaki insanların da canlarını yok etti…
Bunun üzerine İran’dan karşılık gecikmedi…
Şimdi değineceğim nokta, temas edeceğim konu tam da bu…
Sivil halkın tepkisi…
Gördüklerim…

Kadının biri, iki gözü iki çeşme ağlıyordu…
İsrail vatandaşı…
“Evimi yeni almıştım, evim bombalandı. Şimdi ben nerede kalacağım!” diyordu.
Bu cümle karşısında afallayıp kalıyorsunuz…
“Vah vah vah!” diyecek gibi oluyorum ama kızgınlıktan onu da diyemiyorum…
Ama şu sorular aklımdan geçiyor.
Öncelikle kimin evini gasp ettin..(?)
Gazze’dekilerin evleri başlarına yıkılırken empati duygun gelişmedi mi..(?)
Senin hükümetin bomba atarken milletin eli armut mu toplayacak..(?)
Sonrasında başka bir İsrailli vatandaşın, hastanenin bombalanmasından şikayetçi olduğuna tanık oluyorum…
Savaş kurallarına aykırılıktan dem vuruyordu…
Yapma yaa..!
Sanki kendileri hastane, sivil kamplar ve parkları bombalamamışlar gibi..!

Yine, başka bir İsrailli kadına denk geliyorum…
Spiker soruyor. “Bebek ve çocukların öldürülmesinden üzüntü duymuyor musunuz?” diye…
Verdiği cevap karşısında, “Allah düşmanımın da mertini versin.” duasını ettiriyor…
Evet, kadının verdiği cevap şu:
“Hayır acımıyorum. O bebek veya çocuk büyüdüğünde “Arap” olacak…”
Bu cümlesine karşılık hep birlikte, büyük, kocaman bir “YUHHH!” çekelim..!

Sivil toplumun ve kadınların dahi bu şekilde yaklaşımları ne korkunç değil mi?
Teknolojide önde giderken insanlıktan sıyrılmış bir toplum…
Oysa geçmişlerine bakıldığında acılarla yoğrulmuş bir toplum…
Ancak bu acılar kendilerini insanlaştırmaktan ziyade çok uzaklaştırmış…
Şaka mı KÂBUS mu..?
Artık siz karar verin..!
Kendilerini üstün bir topluluk olarak o kadar çok inandırmışlar ki diğer insanları köle olarak değerlendiren bağnaz bir millet..!
Çok daha fazla öfkelenmeden
şiirimle tamamlamak isterim.
Belki kaybettikleri vicdan ve de merhamet duygularını yeniden kazanırlar, bir gün… AMEN

GAZZE’DE ÇOCUK…

Gazze’de bir mahallede
Küçücük bir kız çocuğu
Sırtlamış kendisi gibi
Küçücük kız kardeşini
Yürümüş
İki kilometre
Yalın ayakla
Gazze denilen cehennemde
Göçe zorlanarak
Taşıyor kız kardeşini
Bacağı yaralıyı
Çıplak ayakla
Taşıyan altı yaşlarında
Sanırım
Hangisi abla hangisi kardeş
Belli değil
Öyle küçükler ki
Öyle küçükler ki
Öyle küçük

Omuzlamış yaşamı bir başına
Yaşam denilirse
Yaşayabilirse
Anne ve babasından kopartılarak
Bir başına bırakılarak
Sımsıkı tutuyor kardeşini
Oyuncak bebeğini tutar gibi
Küçücük cüssesiyle
Elleriyle
Taşıyor omuzlarında
Ailenin son ferdini
Öyle küçük
Öyle küçük
Öyle küçükler ki

Gazze’de
Mahalle arasında
Başka bir çocuk
Kurmuşlar futbol takımı
Yıkıntılar arasında
Savaşın ortasında
Çocuk her daim çocuk
Kalsa da karanlıklar içinde
Soruluyor hayaller
En safından şeker diyor
Bir kez görsem babamı
Diğeri annesini
Öbürü kardeşini
Tek tek sıralanıyor
Acı kayıpları
Her birinin yüreği yaralı
Hayalim ölmek diyor
Öteki
Ahh ne acı
Bir çocuğun hayalini
Yok etmek

Gazze’de
Başka bir mahallede
Başka bir çocuk
Adı Refik
Elinde boş bir tencere
Kalabalıklar içinde
Beklerken çorba sırasını
Dökülüyor kaynar
Başına yüzüne her yerine
Azaltmaya çalışırken
Elleriyle yanağını
Hafifletemiyor acısını
Ağlıyor
Altı kardeşin en büyüğü
Büyük dediğime bakmayın
Sanırım on yaşlarında bir çocuk
Öyle küçük
Öyle küçük
Öyle küçük ki
Onun da çalınmış
Hayatından babası
Kendinden küçük altı kardeşin
Üstlenmiş bakımını
Bombalar altında
Bir kap çorba
Taşıma telaşında
Refik’i yakan çorbanın sıcaklığı
Yakıyor mu seyircilerin vicdanlarını

Herkes sessiz
Her şey sessiz
Sanatçısı sessiz
Siyasetçisi sessiz
Nobel ödülü alan sessiz
İnsanlık sessiz
Dünya sessiz
Yemin etmişler gibi
Bu sessizlik
Yok ediyor beni
Gazzedekiler gibi ‎